De Laatste (mentale) Loodjes
Super lief, iedereen die me succes wenst met de laatste loodjes. Nog steeds ga ik vrij makkelijk mijn dagen door. Tuurlijk is het lichamelijk wat zwaarder en een half uurtje wandelen met de hond of in de keuken is echt wel genoeg om weer even lekker voor bij te komen. Maar dat mag met 12 kilo extra toch! Waar ik meer ‘succes’ bij nodig heb is het mentale stukje van de laatste loodjes…
Gister was de officiële uitgerekende datum… best een apart principe wanneer je je bedenkt dat maar 4% van de vrouwen op de uitgerekende dag bevalt. Ik geloof dat men ooit heeft onderzocht dat vrouwen bevallen vanaf week 37 tot week 42 en de gemiddelde dag daarvan is dan ook precies 40 weken. Ik snap best dat men een soort van ‘houvast dag’ nodig heeft maar het is ook best een dingetje voor iedereen in de omgeving… mensen leven ontzettend mee!
Ook (of misschien wel juist) voor de moeder to be is het een dingetje, althans dat merk ik bij mezelf. Ik ben nu eenmaal niet het meest geduldige persoon op aarde en had al een aantal maanden geleden bedacht dat het voor mij zelf beter zou zijn wanneer ons moppie ‘te vroeg’ zou komen. Je kan je dus misschien wel indenken dat het een een iniemienie kleine teleurstelling was toen ze besloot niet vroeg te komen…
Ik ben een aanpakker en loop liever iets op de zaken vooruit dan achter de feiten aan. De meeste moeders to be zullen net als ik een aantal weken voor de uitgerekende datum alles al voor elkaar hebben. Dan hebben we in de laatste weken tijd voor wat minder belangrijke dingen en kunnen we het rustig aan doen (OOOF… kan de baby eerder komen :-)).
Maar goed ik ben ondertussen dus door al mijn klusjes heen gesjeesd (aan het begin van mijn verlof eigenlijk al) en tussendoor ook nog een nieuwe website op gestart (mijn redding ;-)). Maar al een ruime week denk ik, hoop ik, wil ik, dat ze aan gaat geven dat ze uit mijn buik wil… (not). Ik snap haar wel hoor, ze heeft daar alles wat ze nodig heeft en het zal een hele onderneming worden om in onze armen te komen. Daar moet je wel klaar voor zijn! Maar moeders is er klaar voor, vaders trouwens ook (misschien nog wel meer), en we worden nu een beetje op de proef gesteld… …
Ik vind het op zich helemaal niet erg hoor maar waar ik het meeste tegenop zie is dat m’n verloskundige mogelijk al een heel senario wil bespreken van ‘wat als….’ en daar zit ik nu echt niet op te wachten. Ik wil er niet eens over nadenken, dus dat doen we dan ook niet. Maar das wel even een dingetje, mijn dingetje…
Gelukkig heb ik een creatieve geest. Ik weet altijd wel weer wat te bedenken of te doen (nadat ik m’n hart en geklaag heb gelucht bij mijn lief). Zo was ik op dag 1 van mijn verlof even in de veronderstelling dat ik me een maand zou vervelen en een dag later starte ik dit blog. Zo dacht ik afgelopen weekend een kindje op de wereld te zetten en raakte de spirit er even uit toe dit niet zo was. Na een wandeling met de hond (mijn andere redding :-)) wat nieuwe to do’s bedacht…
Tijdens het inkleuren van de mandala-achtige tekening (schijnt je gedachtes te verhelderen), dacht ik een ander projectje uit voor de volgende dag. Zie meer daarover in dit blog (work in progress). Hoe ervaar(de) jij die laatste loodjes mentaal gezien? Als je leuke tips of inspiratie hebt laat maar weten!!! (misschien duurt het hier nog wel even).
