Ik weet niet of meer moeders dit ervaren maar met zo’n kleintje in je leven voelt het leven meteen zo kwetsbaar. Ik wil haar voor altijd in mijn leven, het liefst dichtbij maar er komt een tijd dat ze gaan vliegen en dat is ook prima. Ik wil alles met haar mee maken en ik hoop dat ze me alles wil blijven vertellen over haar leven. De mooie momenten, haar verdriet of me haar complexe levensvragen deelt. Hopelijk kunnen we er samen over filosoferen, kan ik haar wat leren of geeft zij mij mooie inzichten. Ik denk het wel.
Toen ik jonger en single was had ik weinig angst. Ik reisde veel en heb dingen gedaan waarvan ik achteraf denk ‘dat was niet zo slim’ en ‘ik hoop niet dan mijn kinderen dat ooit in hun hoofd halen’. Maar voor mezelf ben ik blij dat ik die ervaringen heb en de lessen geleerd. Onbezonnen was ik wel, daar heb ik van genoten.
Met Alex bouwde ik een leven op en werd ik bewuster van de kwetsbaarheid. Wat als hij er ineens niet meer is… hoe ga ik dat dan doen of wat als ik er niet meer ben? Hoe laat ik hem dan achter, gaat hij door of blijft hij lang verdrietig. Het leven is zo leuk samen, wat gaan we dat dan missen…
Nu met Yara is dat gevoel van kwetsbaarheid verdriedubbeld (x 100.000). Ik en wij houden zo ontzettend veel van haar dat het me nu al tranen in mijn ogen brengt als er iets met dat kleintje gebeurt of ze er niet meer zou zijn. Het idee alleen al dat zij eerder zou gaan als haar ouders… Of wat als ze haar vader of mij moet missen op een jonge leeftijd…
Gek misschien dat ik daar iets over schrijf, of niet en hebben meer mensen deze gedachtes. Misschien komt het omdat we vorige week een testament hebben laten maken en alles voor Yara en mogelijke broertjes of zusjes hebben geregeld. Een goed maar rottig klusje omdat je zo bewust met een vervelend onderwerp bezig bent. En ik denk dat het af en toe wel goed is heel even stil te staan bij dit soort dingen waardoor je weer heel erg kan waarderen dat alles goed gaat in je leven…
Grappig dat Alex daar ook van de week over begon maar dan meer op de manier hoe hij zijn bedrijf en de opvoeding van Yara zou combineren…
Gelukkig ben ik alleen bewuster, misschien voorzichtiger maar net zo levendig. Leef het leven met alles wat erbij hoort en niet alles is even verantwoord maar wel leuk of leerzaam. Waar je ook gaat of staat daar kan wat gebeuren, daarom kun je er maar beter van genieten. Hoe dan ook. Dood hoort bij het leven. Het maakt het leven ook waardevol. Maar ik hoop dat onze kleine Yara voor altijd in mijn leven zal zijn!
