Ik kon niet eerder vertellen over borstvoeding geven, het was te pijnlijk. De eerste 3 weken heb ik met kromme tenen en vaak met tranen in mijn ogen borstvoeging gegeven aan ons kleine meisje. Moe, emotioneel, zere tepels en borsten, ik zag er best tegenop om minimaal 8x per dag Yara aan te leggen.
Van de kraamvrouw de juiste aanleg instructies gekregen dus daar kon het niet aan liggen. Ik produceerde genoeg melk en Yara kon goed drinken, binnen 1 week was ze dan ook weer op haar geboortegewicht, dus dat ging ook goed… dat laatste was voor mij ook een goede motivatie om door te gaan. Het was aan mij om anders met de pijn om te gaan, vond ik.
Eerst deden mijn tepels ontzettend pijn. Er zaten kleine kloofjes in (die voor mij enorm leken), de kraamvrouw vond ze niet eens noemenswaardig in het eindrapport (tot mijn grote verbazing). Het aanleggen en de eerste slokken, een hel. Toch leek het of Yara me er mee wilde helpen, ze keek me aan vol vertrouwen en ik mocht een beetje in haar armpje knijpen, die hielt ik goed vast. Ik dook op die momenten helemaal in mezelf en haar bewegingen (klaar om in grijpen en mijn tepel te redden). Ik was niet instaat om aandacht te hebben voor wat er om me heen gebeurde of om iets te zeggen. Werd boos op Alex omdat ik door het ongemak heen moest en hij niets anders kon doen dan me vast te houden en te zorgen dat ik het zo comfortabel mogelijk had. Het klinkt heftig, maar dat was het ook.
Ik merkte na verloop van tijd wel dat het pijnlijke gevoel in mijn tepels veranderde, alsof ze meer gewent waren. Toch bleven ze heel gevoelig, de straal van de douche ontweek ik zelfs. Mijn borsten in z’n totaliteit werden nu ook heel pijnlijk. Ik heb gedacht aan een borstontsteking maar ik was er niet ziek van en er was ook geen bloed dus denk niet dat dat het was. De volheid van mijn borsten was ook niet prettig. Knuffelen (ik ben er gek op) was bijvoorbeeld al pijnlijk, ik draaide mijn lichaam al een beetje zodat er ruimte bleef voor ze :-)
Na drie weken merkte ik dat de pijn toch wat minder werd, ik was er aan gewend en had het geaccepteerd. Ik wilde er niet spastisch over blijven doen en had toch al besloten dat ik er mee door zou gaan. Borstvoeding zou ik blijven geven, pijn of niet!
Gelukkig is het goed gekomen met borstvoeding geven!
Na 6 weken kon ik echt zeggen dat ik begon te genieten van borstvoeding geven, halleluja! Ja ik keek en kijk nu naar de voedingen uit, helemaal wanneer we weg zijn geweest of het wat drukker was dan normaal met visites bijvoorbeeld. Alsof het echt even ons momentje van rust is. Het word zelfs steeds makkelijker te voeden in het bijzijn van anderen en gesprekken kan ik gewoon blijven houden :-) Ik wil minimaal 6 maanden borstvoeging geven en als het lukt nog langer. Dit hangt vooral af van de werkzaamheden die ik weer ga doen voor Flower Factor en hoe het gaat met Yara.
