Ja dat vind ik! Ik heb heel veel waardering voor moeder natuur. Ik vind haar briljant hoe ze het het leven heeft gecreëerd op aade. Hoe alle schakels elkaar nodig hebben om te overleven. Hoe bijzonder complex en briljant het menselijk lichaam werkt. Hoe een zaadje en een eitje kunnen ontwikkelen tot een prachtig mensje, het is onbeschrijfelijk knap maaaaar als het gaat om verzorging…
Waarom ‘moet’ de vrouw hier alles voor doen?
Ons hele lichaam gaat in 9 maanden op de schop. Ik heb dan een makkelijke zwangerschap gehad dus mag niet klagen. Maar hoe je zwangerschap ook is, alles veranderd in je lichaam. Het maakt zich klaar voor geboorte door je spieren en bloedvaten week te maken, je bekkenstand veranderd, al je darmen en andere ingewanden moeten plaats maken, mentaal en hormonaal ben je anders dan anders om maar even wat te noemen.
Vervolgens mag je gaan bevallen van je kindje. De kunst is dan om je lijf het werk te laten doen en je mentaal uit te schakelen, dan kom je er het beste van af. Je lijf krijgt krampen die steeds regelmatiger komen. Krampen ben ik sensaties gaan noemen maar voor sommige zijn het hevige pijnen. Zeker als het het eerste kindje is weet je niet wat je mee maakt, helemaal niet tegen het einde als je kindje er bijna is. Je lichaam pulseert en werkt samen met je kleine op een ingenieuze manier naar de geboorte toe. Je hele onderkant opend voor het hoofdje, halleluja het hoofdje is er. De rest komt bijna vanzelf…
Ik ben gezegend met een ‘makkelijke’ bevalling maar vond de herstelperiode van daar beneden al pittig. Laat staan dat je een moeilijke bevalling hebt gehad met ‘handjes hulp’, hulpmiddelen, uitscheuren, been weeen en weet ik wat allemaal nog meer. Dan heb je helemaal een opdonder gehad en tijd nodig te herstellen.
Dan heb je je kindje goed en wel op de wereld gezet en begint misschien wel het echte werk, de volgende fase was voor mij en zeker mentaal de heftigste fase. Vol van hormonen, weinig nachtrust en een totaal ander leven verwerken. Als je borstvoeding geeft is je kindje helemaal afhankelijk van jou als moeder. Ze wil het liefst de hele tijd bij je zijn, je voedt haar, troost haar, spendeert de hele dag met haar. En dan kan het ook nog zijn dat je je carrière op een laag pitje zet voor de kleine of minder gaat werken. Je gaat niet meer op stap, geen spontane activiteiten meer doen. Elke stap die je vanaf nu gaat zetten moet je goed doordenken voor je van huis gaat.
En de man dan?
Voor een man is dit natuurlijk heel anders lichamelijk gezien hoeft hij alleen het leuke werk in het begin te doen. Hij staat je bij en maakt het leven hopelijk wat lichter voor je tijdens de zwangerschap, moedigt je aan tijdens de bevalling en in de eerste weken van de kraamtijd helpt hij in huis en probeert er wat van te maken met jullie kleine fragiele baby. Maar hij trekt de deur ’s ochtends gewoon achter zich dicht en komt in de avond thuis. Tuurlijk zijn zijn nachten en avonden ook anders maar overdag is het het zelfde. Ik kon daar wel een beetje jaloers op zijn in de eerste weken, Gewoon lekker de deur dicht trekken en geen verantwoordelijkheid te dragen.
Terug naar moeder natuur
Ik vind dus moeder natuur super slim maar ik begrijp niet waarom de vrouw zoveel te doen krijgt omtrent dit nieuwe leven. Kan de man niet zwanger zijn en baren om vervolgens de borstvoeding etc aan de vrouw te geven oid?
Het is natuurlijk een beetje gekkigheid en ik moet dit gewoon even therapeutisch van me afschrijven (en dat terwijl het bij mij nog vrij makkelijk is gegaan, laat staan dat je een vervelende bevalling hebt gehad). Moeder natuur blijft briljant en heeft waarschijnlijk deze verdeling tussen man en vrouw weloverwogen gemaakt… als je het weet dan hoor ik het graag van je!
Ik ben nu eenmaal heel ambitieus in mijn werk. Er zijn vrouwen die zich helemaal willen geven in het moederschap, die zullen het waarschijnlijk heel anders ervaren. En alles van hun zelf aan de kant zetten. Ik merk wel dat mijn dagen als moeder thuis met Yara veel makkelijker zijn als ik me helemaal overgeef aan het moeder zijn. De dagen dat ik ga plannen om te wat werk te kunnen doen zijn tot op heden niet de beste dagen geweest. Daarom stel ik mezelf en mn ambities momenteel wat bij (uit zelfbescherming). Slaapt ze een paar uur lekker alleen, dan kan ik aan de gang. Wil ze veel bij me zijn, dan doe ik niet zo veel. Het mag nog even, ik zit tenslotte nog in de kraamtijd.
