Met tranen in mijn ogen zit ik dit te schrijven. Ik moet toch juist op een roze wolk zitten? Het heerlijk vinden dat ik de hele dag niets anders kan doen dan knuffelen met mn baby… Nou ik vind er dus geen bal aan… Ik ben de hele dag alleen maar met haar bezig. Als een koe word ik leeggezogen, mijn tieten doen pijn, mijn kut is beurs en heb 2 aambeien en al twee dagen niet gepoept. Ik vind mezelf nogal zielig, hoe zielig is dat??
Ik heb een mooi lief meisje op de wereld gezet en Alex is super lief het gaat eigenlijk ook allemaal heel goed en tegelijkertijd voel ik het even niet zo. Ik zou moeten genieten… net als en samen met Alex. Maar de laatste dagen kan ik alleen maar huilen, en hoe liever Alex doet hoe geïrriteerder ik er van word. Ik vind het echt irritant dat alles voor de baby bij mij komt. Waarom heeft de man ook niet een paar borsten gekregen om te voeden??
Mijn hele leven staat op zn kop en Alex gaat gewoon door met zijn dagelijkse werkzaamheden. Mijn lijf heeft heel wat doorstaan de afgelopen tijd bij de man gebeurt er niets. En nu moet ik ook nog de hele dag bij de kleine rondhangen voor het geval ze wakker word en wel direct weer aan de borst wil (of een schone luier of kramp heeft en getroost wil worden…). En het ergste van alles is dat ik haar ook nog ontzettend mis als ik een of twee uur niet bij haar ben geweest…
Misschien niet reëel te denken dat ik alles alweer op de rit heb twee weken na mijn bevalling maar ik voel me zoals ik me voel. Ik haal momenteel (en misschien wel nooit) voldoening uit het moederen misschien later als er meer communicatie tussen ons is…
Femke
op 19 Oct 2016