“Nelleke is zo’n rustig meisje in de klas, die vergeet je bijna”. Was wat mijn leraar (van groep 7 of 8) mijn ouders vertelde tijdens een 10 minuten gesprek. Zij ontvingen dit als een compliment. Eenmaal thuis vertelde ze vol trots mij over het gesprek. Wat voor hun een compliment was, was voor mij iets wat mij nooit meer heeft los gelaten… en bepalend is geweest voor hoe ik later dingen anders heb gedaan.
Ik was inderdaad een rustig meisje. Verlegen ook wel, en onzeker. Ik wilde ook bij de populaire meiden horen en mijn mondje klaar hebben. Of hardop in de klas een antwoord geven omdat ik wist dat ik het wist. Ook wilde ik op zaterdag met ‘vrienden’ (lees stoere mensen) buiten ‘hangen’. In plaats van op zaterdag het huishouden te doen en een taart te bakken…
Mijn moeder werkte veel en mijn vader en broertje waren op zaterdag altijd bezig met voetbal. Dus ik bleef alleen thuis en wilde toch wat te doen hebben. Van het één kwam het ander en ik werd altijd zo geprezen om mijn huishoudelijk werk dat ik het moeilijk vond te zeggen dat ik er best verdrietig van werd.
En toen kwam dit ‘compliment’… het was aan de grondslag van mijn pubertijd en vlak voor ik naar het voortgezet onderwijs ging. Toen een steek in mijn hart maar achteraf een eyeopener. Een moment waarop ik besloot dat ik zo niet wilde zijn. Eigenlijk was ik niet zo maar deed ik wel zo… Ik zou er als enige verandering in kunnen brengen. So I did!
Rustig? Of ontspannen en vol vertrouwen?
Ondertussen horen mensen met verbazing dit verhaal van mij aan en herkennen me er totaal niet in. Ik ben leuk aanwezig in gezelschap. Vraag wat ik weten wil en zeg wat ik denk dat van waarde is. Vol zelfvertrouwen ben ik waar ik ben en doe ik wat ik doe. Daar heb ik een mooi persoonlijk reisje voor gemaakt en ben ik trots op mezelf. Dat reisje begon toen op dat moment en beleef ik nog steeds. Ik ben achteraf blij met die opmerking en hoe ik daar door wakker ben geworden.
Toch triggerd er iets in mij wanneer ik hoor dat Yara zo’n lekker rustig meisje is (natuurlijk als compliment bedoeld). ‘Wat nou rustig…??’ Ze is gezellig aanwezig, ontspannen en vol vertrouwen!!! Ze hoeft niet te huilen voor eten, ze heeft vertrouwen dat ze het krijgt. Ze hoeft niet te huilen als ik wegloop ze weet dat ik snel weer terug kom. En als ze niet meteen begint te lachen of brabbelen in een nieuwe omgeving of met nieuwe mensen dan bekijkt ze heel ontspannen de nieuwe situatie en komt het vanzelf wel.
Ik blijf het bijzonder vinden dat zoiets wat voor de een een compliment is het voor een ander totaal anders kan vallen…
Tja we hebben allemaal onze eigen lessen te leren in het leven. Ook al wil ik alles voor Yara zo goed mogelijk doen ook zij gaat tegen dingen aanlopen wat lastig zal zijn en dan is het aan haar hoe ze daar mee omgaat. Ook gaan complimenten of kritiek vaak niet over degene tegen wie of over wie het gezegd word maar over degene die ze zegt…
Joke
op 30 Aug 2016