Yara was net geen 3 maanden oud toen ik voor het eerst weer te werk ging. In mijn hoofd was ik er wel weer aan toe maar toch was het vreemd zo lang bij haar weg te zijn. We hadden eerder wel al ‘geoefend’ met her en der een paar uurtjes, maar de hele dag…
Omdat ik vrij ver weg van mijn werk woon en ik rond 6 uur moest vertrekken, was (en is) mijn moeder zo lief geweest Yara te komen ophalen. Ik heb meteen van die gelegenheid gebruik gemaakt (wat oma alleen maar leuk vindt) om Yara door haar te laten aankleden. Toch keek Yara best beteuterd toen ik wegging. Wetend dat ze in goede handen is en ondanks ik het weggaan vreselijk vond was ik, om het mezelf makkelijk te maken, binnen 5 minuten vertrokken. In auto wat traantjes weggepinkt en gaan met de banaan.
Eenmaal op het werk was het prima en dankbaar voor elke foto die m’n moeder stuurde (ook al waren ze niet van een heel vrolijk meisje :-)), ze leefde nog! Ik hou van mijn werk maar ik wilde toch heel graag weer naar huis aan het einde van de dag. Arrggghh, nog anderhalf uur naar huis rijden… AAArrrggghhh, file en dikke tranen… van mij.
Eenmaal thuis kon ik aan mijn kleine baby meisje merken dat ze naar me verlangt had en barste in tranen uit toen ik weer bij haar was. Het was heerlijk en ik zielsblij weer bij haar te zijn. Ik werk als ZZP en ben stiekem wel een beetje blij dat ik momenteel maar 1 a 2 dagen in de week werk heb. Ik heb wel een paar moeilijke dagen gehad in de afgelopen weken, natuurlijk ook mede dankzij de altijd nog heerlijk aanwezige hormonen.
Soms is het trouwens ook maar goed dat je niet meteen alles hoort na een dag oppas. Zo heeft mijn moeder het heel tactisch gespeeld. “Ging prima” zei ze na de eerste keer. “Ging beter dan vorige week” zei ze na de tweede keer. “Was echt een stuk beter en leuker dan vorige week” zei ze na de derde week… “Ze heeft bijna niet gehuild” zei ze na de vierde week… hmmm, bij was was ondertussen allang de vraag gerezen hoe ‘moeizaam’ de eerste week dan moest zijn geweest, haha. Vorige week stond mijn moeder zelfs een dansje te maken van hoe leuk ze hadden gehad, gelukkig! Naja al het begin is ff moeilijk…
Nu twee maanden verder kan ik zeggen dat het voor ons makkelijker word. Yara laat ik lachend achter bij een van haar oma’s en haal ik lachend op. Geeft me een goed gevoel om binnenkort misschien nog een extra dag te werken. Erg fijn om zo langzaam te integreren in de werkende maatschappij. Het is nogal wat die verandering in je leven. Eerst wennen aan je nieuwe leven met kindje daarna weer wennen en vertrouwen krijgen met je kindje bij de oppas…
Ik werk als floraldesigner bij Flower Factor, deze en andere bloemrijke avonturen kun je lezen op Floralist.nl
