Wow… Ik ben al 6 weken moeder! Wat vliegt de tijd! Een intense tijd ook, moet ik zeggen. Met de geboorte van je eerste kind wordt je ook als moeder geboren en ondanks ik er lang naar had uitgekeken, was het toch wel even wennen voor me. Ik voelde me meteen moeder en veel dingen voelde vanaf het eerste moment heel natuurlijk. Yara was er alsof ze er altijd geweest is. Tegelijkertijd heb ik even moeite gehad te accepteren dat ik veel van mezelf en alle dingen die ik graag en veel deed op een lager pitje moest zetten (lees hier waarom ik niet altijd genoot van het prille moederschap).
De dagen waarop ik in de ochtend bedacht dat ik van alles wilde doen liepen uit op een grote teleurstelling. De dagen waarop ik geen plannen had waren relaxt, natuurlijk ook voor Yara. Aan het einde van de dag was ik dan verbaast over wat ik toch nog had kunnen doen! Daarom heb ik besloten om, zeker nu ik nog verlof heb, de dagen zo relaxt in te vullen en beter geleidelijk aan ritme en wat tijd voor mezelf te krijgen dan het meteen geforceerd voor elkaar te krijgen (dat past eigenlijk ook helemaal niet bij me).
Wat ik heel fijn vond waren de lieve mensen om me heen. Alex als grootste steun. Ik heb (heerlijk) tegen hem aan kunnen schoppen en klagen. Waarbij hij super trots bleef op mij en natuurlijk op Yara. Dat het oké was om het moeilijk te vinden en dat het allemaal onwijs goed ging (wat ook echt zo was). We hebben ook heel veel mooie mooie intense momenten samen gehad. De echte baaldagen waren er maar 3 of 4 keer, verder meer momenten. Mijn eigen moedertje is er ook goed voor me geweest. Ze nam me mee uit huis, de stad in. Super spannend vond ik dat met mijn kleine baby maar het gaf achteraf zo’n goed gevoel. Mijn wereld met haar thuis was ineens zo groots dat ik me zo klein voelde, helemaal in de grote wereld…
Ook vriendinnen, schoonzussen, broer en schoonmoeders waren er om te helpen in huis, mijn tranen van geluk te delen, taartjes te eten, Yara bewonderen etc. Dan voel ik me een rijk mens met zoveel liefde om me heen!
Natuurlijk speelde ook mee dat mijn emoties en hormonen alle kanten op vlogen! Gelukkig zijn die weer wat onder controle en kan ik zeggen dat ik onwijs kan genieten van Yara. De kleine stapjes die ze maakt in haar ontwikkeling en dat we steeds meer en beter contact maken met elkaar. Dat maakt het ook allemaal een stuk leuker (vind ik). Nooit gedacht dat ik een uur op de bank zou kunnen zitten, kijken naar m’n baby, liedjes zingen, lachen en haar geluidjes nadoen.
Yara is ook een hele lieve, makkelijke en wijze baby, ze is al heel wakker. Als ze huilt (wat niet eens echt huilen te noemen is) dan zit haar broek vol, heeft ze honger, een krampje en wil ze getroost worden of wil ze er gewoon bij zijn. Ideaal vinden we dat want dat kunnen we haar allemaal geven en dan is het weer goed! Ook bij anderen is ze super relaxt en volop aan het lachen, dan ben ik zo trots!
