Laatst werd mij gevraagd of ik wel eens twijfels heb gehad over het verloop van mijn bevalling tijdens m’n zwangerschap. Ik kom vaak stellig en vol vertrouwen over, dat wil niet zeggen dat ik nooit twijfel of onzeker ben.
Ik geloof heel erg in de kracht van gedachte en alles wat je aandacht geeft groeit dus ben ik me bewust van mijn gedachtes en de dingen die ik uit. Dat wil dus niet zeggen dat ik nooit onzeker ben maar ik ben me wel bewust van die gedachtes waardoor ik ervoor kan kiezen wat die gedachtes en gevoelens met me doen :-)
Achteraf is het dan makkelijk vertellen dat ik echt wel onzeker ben geweest. Ik weet nog dat ik bij de verloskundige zat om mijn prachtige geboorteplan te bespreken. Ik was er heilig van overtuigd dat het zo zou kunnen lukken en toen zij (en dat is als verloskundige haar goed recht) mij toch wilde attenderen op de (ramp) scenario’s. Er brak iets in mij, ik werd heel emotioneel en was even bang dat ik toch niet zo zelfverzekerd was als ik deed voorkomen. Gelukkig kon ik mezelf en de verloskundige na flink ademhalen toch overtuigen dat ik er sterk instond. Wel moet ik bekennen dat ik er nog een paar dagen over getwijfeld heb omdat ik ineens zo moest huilen (maar dat zijn dan toch de hormonen geweest :-)). Gelukkig was ik na die dagen weer helemaal in mijn element en vol vertrouwen!
Waar ik ook moeite mee had was het feit dat ik pas 6 dagen na de uitgerekende datum ben bevallen. Ik had me zo voorgenomen om me niet te veel aan die datum vast te houden. Het was voor mij ook eigenlijk allemaal prima, ik voelde me goed. Maar het idee alleen al dat ik me staande moest houden tegen de medici die gevoelsmatig in mijn nek stonden te hijgen voor wanneer het allemaal nog niet gebeurt was binnen een week. Ik zag al mijn voorbereidend werk op een natuurlijke bevalling al bijna in het water vallen en alsnog medisch worden… Eigenlijk raar dat we al bang worden voor iets, nog ver voordat het mogelijk zou kunnen gebeuren…
Daarbij komt ook kijken dat ik (en we) vrij ongeduldig van nature zijn en ik het ook prima had gevonden dat ze twee weken eerder kwam (achteraf heel blij dat ze nog lekker even is blijven zitten, ze was meteen een lekker sterk kindje!). Elke dag weer opstaan met de gedachte ‘gaat het vandaag gebeuren?’.
En toen het eenmaal zover was, was het zover :-) en heb ik echt geen moment getwijfeld of ik het zou kunnen en of Yara het zou kunnen. We waren allebei gezond en sterk en mijn focus was lekker ontspannen blijven, ademen en goed bij mezelf voelen. Best simpel :-o
